არასრულფასოვნების კომპლექსი თანამედროვე ეპოქში ძალიან ბევრ ადამიანს აწუხებს და ბოჭავს.
უკვე თითქოს მოდაში შემოვდა საკუთარი თავის უარყოფითძე ლაპარაკი,
სხეულის "გალამაზება" პლასტიკური ოპერაციებით, გამუდმებით დიეტაზე ყოფნა...
საინტერესოა, რატომ არიან ადამიანები საკუთარი თავით უკმაყოფილონი?
ეს საკმაოდ საკამათო და საინტერესო თემაა და მოდით ერთად განვიხილოთ.
როგორც წესი რაიმე სახის კომპლექსის წარმოშობის მიზეზებს - ადამიანის ბავშვობაში იძიებენ.
ამ შემთხვევაში საქმე ცოტა სხვაგვარდაა, ამ კომპლექსით დაავადაებულთა ნაწილს ,
სრულებით უდარდელი ბავშვობა ჰქონდა. მაგრამ კომპლექსები გარდატეხის ასაკში გაჩნდა.
ორივე შემთხვევაში - ადამიანი როგორც ფიზიკურად ისე სულიერად ჯერ ჩამოყალიბებული არაა
და აუცილებელია მისი სწორი კუთხით/მიმართულებით განვითარება.
თუნდაც ერთი უსიამოვნო შემთხვევა ან უხეში მოპყრობა ამ სენით დაავადებულთათვის
ნამდვილი წამებაა რომელიც შემდეგ და შემდეგ მოსვენებას არ აძლევთ.
ასეთ შემთხვევაში ისმის ფრაზები: "რა საშინელებაა, ეს როგორ დამემართა? "
"ოოოხ, მე მეტის ღირსი ვარ... ", "რა სირცხვილია, როგორი იდიოტი ვარ"... და ა.შ.
ბევრი, ჩვეულებრივ უსიამოვნებას (მაგალითად ქუჩაში შემთხვევით ვიღაცასთან დაჯახება)
გამძაფრებულად და იღებს და ძალიან დიდ მნიშვნელობას ანიჭებს.
გარდა ამისა, არასრულფასოვნების კომპლექსის გამოხატვა ძირითადად
საკუთარი თავით უკმაყოფილებაშია. ზოგ მათგანს, საკმარისიაა უთხრა რომ,
კაბა რომელიც აცვია არც თუ ისე უხდება, ჩათვლის რომ მას საერთოდ კაბები
არ უხდება ან უარესი, ჩათვლის რომ საშინელი ფეხები აქვს და ჯობია
კაბა საერთოდ აღარასდროს ჩაიცვას.
თითქმის ყველა არასრულფასოვნების კომპლექსით შეპყრობილს
გართულება აქვს საკუთარ ცხვირზე, მიუხედავად იმისა რომ
სრულებით ნორმალური ცხვირი აქვს. მას უბრალოდ ჩაყოლილი აქვს
ის აზრი რომ უშნო ცხვირი აქვს და მორჩა.
ჩვენ კვალავაც ამ ყოველივეს დასაბამამდე მივდივართ.
საიდან მოდის ეს ყველაფერი?ცუდი ბავშვობიდან,
ცინიკოსი ახლობლებისგან თუ მშობლებისგან?
ყველაზე რეალური პასუხი ისაა რომ, ყოველ მათგანს მიუძღვის თავისი წვლილი.
თუ ბავშვობიდან ადამიანს შთააგონე რომ ის მახინჯია ცხოვრების ბოლომდე ასე იფიქრებს.
თუ თინეიჯერობის ასაკში მას მეგობრები ჩაგრავენ ან ამცირებენ,
ის ბუნებრივია დაიბოღმება ყველაზე და საკუთარ თავში ჩაიკეტება.
ასეთ დროს ადამიანი ყველას ერთნაირად აღიქვამს .
(გაიხსენედ ილია ჭავჭავაძის "სარჩობელაზედ"
ამ მოთხრობაშიც ყმაწვილები ყველას ერთად საშინელ ადამიანებად აღიქვამენ)
ყოველ შემთხვევაში ეს დაავადება მაინც გამოსწორებადად რჩება.
ასეთ ადამიანებს ხშირად მათ ყველაზე დიდ ღირსებებზე უნდა მივუთითოთ,
უნდა ავუკრძალოთ საკუთარ ნაკლებზე საუბარი, უკიდურეს შემთხევვევაში
კი ფსიქოლოგთან სიარული უნდა ვურჩიოთ.
მაგრამ, არის მეორე გარემოება, ასეთმა სიტყვებმა და დამოკიდებულებამ
ადამიანი შეიძლება ამპარტავანი გახადოს და მისი
არასრულფასოვნების კომპლექსი შესაძლოა განიდედის მანიამ ჩაანაცვლოს.
ასე რომ დიდი სიფრთხილე გვმართებს.
NK
No comments:
Post a Comment